مردمانی که نخ های بادبادک کودکی را بریده اند با چنگ و دندان .

و بی حساب زندگی می کنند .

و وقتی می گویی خدا ماشین حساب بر می دارند و محاسبه اش می کنند . تا ببینند ارزشش را دارد برای خدایی ؟

نقل دروغ می خورند و ماء الشعیر ریا .

و و چه چربی وحشت ناکی از گوشت تازه ی برادر مرده شان دور دهانشان مانده و انگار پاک نمی شود .

دست هایشان کرمه بسته از کثیفی پول هایی که لحظه لحظه می شمرند .

و شهرشان بوی گند آشغال دانی دنیا را می دهد .

خدایا از ته قلبم شکرت را می کنم که حداقل فرق بین زباله و طلا را می دانم .

عجب خدایی هستی تو که من هر چه فکر می کنم باز هم کم می آورم در برابرت .

دلشان را بشکن که دلم را بد جور شکستند .

و من اگر تو را نداشتم زیر سیل هجوم این مردمان خرد می شدم .

قربان خدایی کردنت . ای مهربان ترین مهربانان عالم و ای معشوق و محبوب تمام معشوق ها و محبوب ها .  

یا علی